Spis marek → McLaren
McLaren – brytyjski zespół wyścigowy, założony w 1963 r. przez Bruce’a McLarena. Obecnie najlepiej znany jest jako konstruktor i zespół Formuły 1, w której startuje jako Vodafone McLaren Mercedes. W swojej historii brał także udział w seriach: CanAm, IndyCar oraz Formuła 2. Siedzibą zespołu jest McLaren Technology Centre, znajdujący się w Woking w Wielkiej Brytanii.
Zespół zarządzany jest przez spółkę McLaren Racing, a jego szefem jest Martin Whitmarsh. Właścicielami McLaren Group są Ron Dennis i Mansour Ojjeh (TAG Group), którzy posiadają po 15% udziałów grupy oraz firma Mumtalakat Holding Company, która w całości należy do Królestwa Bahrajnu i posiada obecnie 30% udziałów (po 15% zostało odkupione od Dennisa i Ojjeha). Pozostałe 40% należy do Daimler AG, który jest właścicielem marki Mercedes-Benz, ale McLaren zobowiązał się odkupić te udziały do końca 2011 r. w związku z nową umową podpisaną w 2009 r. i decyzją odnośnie utworzenia zespołu fabrycznego przez Mercedesa.
McLaren jest jednym z najbardziej utytułowanych konstruktorów w Formule 1, mając na koncie najwięcej, po Ferrari wygranych Grand Prix (163), 8 tytułów Mistrzów Świata Konstruktorów i 11 tytułów Mistrzów Świata Kierowców.
Zespół zaliczany jest do tzw. „Wielkiej trójki” Formuły 1, do której należą także Ferrari i Williams.
Początki (1966-1967)[edytuj | edytuj kod źródłowy]
Pochodzący z Nowej Zelandii Bruce McLaren w 1963 r. postanowił założyć własną stajnię, którą nazwał McLaren Motor Racing Ltd. Głównym powodem stworzenia własnego zespołu było lekceważenie sugestii technicznych McLarena przez jego dotychczasowy zespół, Cooper Car Company. Wynajął inżynierów i rozpoczął pracę nad samochodem. Podczas Grand Prix Monako w sezonie 1966 zespół zadebiutował w Formule 1. Za kierownicą jedynego wystawionego bolidu, M2B (zmodyfikowany samochód testowy M2A, którego projektantem był Robin Herd) z silnikiem Ford Indy V8, zasiadł oczywiście Bruce McLaren, który jednak wycofał się już na dziewiątym okrążeniu z powodu wycieku oleju. McLaren nie zdołał zakwalifikować się do wyścigów w Belgii i Holandii (drugiej i piątej rundy mistrzostw). Nie brał także udziału w Grand Prix Francji (trzeciej rundzie), ale za to w Wielkiej Brytanii (czwarta runda) wywalczył dla zespołu pierwszy punkt, zajmując szóstą pozycję. We wszystkich tych wyścigach samochód był napędzany 3-litrowymi jednostkami V8 produkowanymi przez firmę Serenissima. McLaren nie startował w Niemczech i we Włoszech, a w ostatnich rundach sezonu w Stanach Zjednoczonych i Meksyku powrócił do silników Forda. Na torze Watkins Glen Bruce’a zawiodła jednostka napędowa, ale w Meksyku zajął piątą pozycję. Ostatecznie, w klasyfikacji konstruktorów McLaren-Ford został sklasyfikowany na dziewiątym miejscu (2 punkty), a McLaren-Serenissima dziesiątą (1 punkt).
W sezonie 1967 Bruce pozostał jedynym kierowcą zespołu. Zmienił się jednak dostawca silników, którym został BRM. Początkowo zespół dostał do dyspozycji małe 2-litrowe jednostki V8. Na ich potrzebę Robin Herd przystosował samochód M4A, przeznaczony na potrzeby Formuły 2 i 3), tworząc M4B. Z tym modelem McLaren wystartował tylko w Monako i Holandii (nie startował w Grand Prix RPA). Samochód dobrze spisał się w trakcie pierwszego z wyścigów gdzie Bruce zajął czwartą pozycję, ale w drugim nie był w stanie pokazać swojego potencjału z powodu rozbicia go na drugim okrążeniu, po poślizgu spowodowanym plamą oleju.
Kolejnym wyścigiem dla zespołu była dopiero ósma runda w Kanadzie (w międzyczasie Bruce startował we Francji, Wielkiej Brytanii i Niemczech w samochodach marki Eagle), gdzie zadebiutował model M5A (także projektu Herda) z silnikiem BRM 3,0l V12 i gdzie Bruce zajął siódme miejsce. Ostatnich rund sezonu (Grand Prix Włoch, Stanów Zjednoczonych i Meksyku) zespół nie ukończył, we wszystkich zakwalifikowali się w pierwszej dziesiątce, a na Monzie na trzecim miejscu. Sklasyfikowani zostali na jedenastym miejscu (3 punkty).(źrodło:wiki.org)